Een moeder vertelt:
Voor mijn zoon met autisme schaften we 1,5 jaar geleden een pup aan. In eerste instantie was er het idee van een hulphond, maar dit bleek gaandeweg gelukkig niet nodig. Wel wilden wij dat de hond een maatje zou worden voor onze zoon en een meerwaarde zou hebben in zijn groei.
Bij de gemeente bespraken we de leerdoelen en kregen een traject vergoed bij Hand in Poot.
Mijn zoon heeft hier heel veel van geleerd. De oefeningen die Miranda hem met de hond liet doen spiegelde ze later aan zijn angsten en frustraties. Hierdoor ging hij via de hond inzien dat hij zelf de veranderingen door kon zetten. Hij durfde zelden alleen ergens heen en zat in het laatste jaar van het SBO. Nu zit hij op een reguliere middelbare school en fietst zelfstandig bijna 20 km per dag.
Na dit traject heeft ook mijn jongste zoon (9) een traject bij Miranda gevolgd. Hij was al jaren extreem bang voor sirenes en snel gefrustreerd.
Bij Miranda leerde hij dat de hond ook dingen spannend vond en aanging in ruil voor een koekje. Miranda ging de sirene koppelen aan een snoepje. We kochten speciale sirenesnoepjes die we altijd bij ons hadden.
Hij heeft nu het leven wat een 9-jarige hoort te hebben. Kan alleen naar buiten, op de fiets naar vriendjes en naar de voetbaltraining zonder dat hij bang is. Als ouder heb ik nu het vertrouwen dat hij niet langer zo in paniek zal raken, dat hij een gevaar in het verkeer is.
Pasgeleden zei hij: 'Er is bijna nooit meer een sirene’. Ze zijn er wel, maar hij hoort ze niet meer. Ook kunnen we doorrijden in files, langs aanrijdingen en weer naar plaatsen als voetbalstadia, waar hulpverleners aanwezig zijn en AED-apparaten hangen.
Ook zat er veel frustratie en onbegrip tussen mijn zoons. Miranda heeft hen samen een aantal keer gecoached.
Ze heeft de jongens laten zien dat de hond op hen vertrouwd en hen laten ervaren hoe ze op elkaar kunnen vertrouwen. Afspraken met ze gemaakt waardoor de sfeer in huis een stuk aangenamer werd.
Tot slot heeft de hond ook veel geleerd. Als nu een van de jongens heel bang, boos of verdrietig is dan zal de hond altijd bij (of op schoot) bij hen gaan liggen tot ze weer rustig zijn.
Ik ben heel blij dat we dit traject gedaan hebben, in de eerste plaats voor mijn kinderen, maar ook bij mezelf heeft het veel rust gegeven.
Een moeder vertelt:
Er zijn niet zoveel mensen die goed zijn in het begeleiden van zowel mensen als honden. Vooral als die mensen al een heel verleden hebben op het gebied van autisme, sociale angsten e.d.
Onze ervaring is absoluut positief en zeker heel belangrijk geweest voor onze (29-jarige) zoon.
Joris vertelt:
Vroeger was ik erg bang voor honden, ik durfde niet de straat op om een eindje te gaan fietsen omdat er altijd en overal mensen met honden lopen.
Vaak roepen honden bezitters “je hoeft niet bang te zijn, mijn hond doet niets” maar ik ben gewoon heel bang voor alle honden, hoe lief ze ook zijn.
Mijn opa en oma hebben 2 Jack Russels, het heeft jaren geduurd voor dat ik zelf bij opa en oma de hondjes durfde te aaien, en ja hoor ze zijn heel lief maar mijn angst was veel groter.
Wel vind ik honden eigenlijk wel hele leuke dieren en het leek mijn ook heel leuk om een puppy te krijgen. Ik dacht toen al, “als ik met een puppy mee op groei dan zal ik er vast wel aan kunnen wennen”
Op een dag liet mijn moeder een foto van een pup zien, hij was heel schattig en deze wilde ik wel graag beter leren kennen.
Op een zaterdag na mijn voetbalwedstrijd hebben we hem opgehaald, hij was de laatste uit het nest en was erg lief. Zijn ouders liepen ook rond op de boerderij waar we hem hebben gekocht, ik vond de ouders van onze pup wel erg groot.
Papa had al een mooi buitenhok gemaakt en ik heb de naam gekozen, Wolf, mooi en stoer voor mijn eigen hond.
Wolf was nog erg klein toen hij bij ons kwam wonen. Na een paar weken ben ik begonnen bij Miranda voor een training hoe om te gaan met honden.
Miranda kwam de eerste middag bij ons thuis en toen hebben we veel dingen doorgesproken van hoe we met de hond om moeten gaan.
Later heb ik wekelijks de eerste maanden hondencursus gehad met Miranda bij ons thuis.
Ik heb er heel veel van geleerd, nu durf ik zelfs ook bij anderen honden in de buurt te komen.
Wolf is mijn grote vriend,
Joris Junggeburth
Een moeder vertelt:
Wij zijn een gezin met een zoon en twee dochters. Onze zoon en jongste dochter hebben allebei PDD-NOS. Elk kind heeft daar weer op een andere manier last van.
Bij onze zoon leidde dit grote angsten en depressiviteit. Op advies van de kinderpsychiater kreeg hij op 8-jarige leeftijd Prozac. Ouders zeggen vaak: “ Het maakt niet uit wat mijn kind later bereikt, als hij maar gelukkig wordt!” Maar wat als jouw kind niet gelukkig kan zijn?
Als ouder wil je je kind zo goed mogelijk helpen. Wij wilden dat hij zich veilig zou voelen en niet met behulp van (heftige) medicatie. Het is lastig om de juiste zorg te vinden. Veel zorg wordt vanuit een instelling aangeboden, maar onze zoon was zo angstig dat alles buiten huis en school niet veilig was. Het was dus nodig dat begeleiding vanuit ons eigen huis kon plaatsvinden.
Op school kon hij overleven dankzij een maatje. Op ons verzoek koppelde de leerkracht een andere leerling als maatje aan hem. Hierdoor kon hij zich redelijk veilig voelen. Wij wilden thuis ook een maatje voor onze zoon, zodat hij beter zonder ons kon functioneren.
Hoe vind je een trouw en stabiel maatje?? Daar heeft Miranda ons bij geholpen. Als hondenkenner heeft ze als eerste stap een geschikte pup uitgezocht. Daarna is ze wekelijks samen met hen bij ons thuis gaan oefenen. Vervolgens zijn ze met Miranda als begeleiding steeds meer activiteiten buitenshuis gaan ondernemen. Door de goede begeleiding van Miranda kon onze zoon steeds beter vertrouwen op onze hond en daarmee ook op zichzelf. Medicatie kon worden afgebouwd en uiteindelijk durfde hij ook alleen op zijn kamer slapen.
Als er binnen een gezin een kind met beperking is, heeft dat zijn invloed op het hele gezin. Miranda heeft ons goed geholpen door goed te observeren, concrete oplossingen te bedenken, ons als ouders te coachen en zich zeer flexibel op te stellen.